Sabe vostede que o pan deixa rastro, sí señor. Unha rémora de faragullas de centeo na mesa mal labrada. E esa memoria é a que perdura no meu lar aínda que os anos vaian paseniño ao meu lado e a face me tosa tódolos males.
Esa memoria pequena non acaba.
Levamos nós ao Balbino agochadiño ben dentro, onde o frío inverno non lle toca. Protexémolo dos veráns esquecidos no campo e das longas noites coa esmorga.
Galicia chea de soños, baleira de cousas.